Τί την ήθελες αρθρογράφε μου τέτοια φωτογραφία μέρες που είναι;
Βάλε εκεί κάτι πιο γενικό και αφηρημένο και μην παίζεις με τη μνήμη μας.
Είναι πολύ επικίνδυνο να συνδέεις συγκεκριμένα πρόσωπα μ’ ένα τόσο ευαίσθητο θέμα, όπως η μητρική γλώσσα, και ξυπνάς μέσα μας εικόνες ντροπής και οργής του παρελθόντος.
Τώρα όμως το κακό έχει γίνει. Άλλη φορά να είστε λίγο πιο προσεκτικοί.
Αυτός ο γκριζομάλλης κύριος, λοιπόν, στα δεξιά της δεύτερης φωτογραφίας ήταν κάποτε δάσκαλος της μικρής μου κόρης.
Ήταν τότε που το μειονοτικό δημοτικό σχολείο του Προσηλίου είχε κλείσει και συγχωνευθεί με αυτό της Σμίνθης, λόγω του μικρού αριθμού των μαθητών του, και το παιδί έπρεπε να αλλάξει σχολείο.
Θα φοιτούσε, λοιπόν, στην Ε’ τάξη του νέου της σχολείου, ενώ η μετεγγραφή της είχε γίνει ήδη αυτόματα μαζί με τη μεταφορά του αρχείου.
Ήταν οι λίγες πρώτες μέρες που ακόμα δεν είχε διευθετηθεί το θέμα της μεταφοράς των μαθητών από και προς το σχολείο κι έπρεπε να επικοινωνήσω με τους υπευθύνους για να ενημερωθώ για το θέμα.
Από το σπίτι σχηματίζω τον αριθμό του σχολείου και κατά διαβολική σύμπτωση το σηκώνει ο ίδιος ο γκριζομάλλης διευθυντής για τον οποίο γίνεται λόγος.
Ενώ, λοιπόν, γνώριζα από πριν το ποιον και τη δράση του συγκεκριμένου εγκάθετου του ελληνικού δημοσίου που προΐστατο της συγκεκριμένης σχολικής μονάδας, το υποτίμησα το γεγονός και του απευθύνθηκα αυθόρμητα στη μητρική μου γλώσσα, την οποία ο εν λόγω κύριος τυχαίνει να καταλαβαίνει άπταιστα.
Ε, λοιπόν, μόνο “ξύλο” δεν έφαγα από το τηλέφωνο.
Εν τω μεταξύ εμένα πλην της Ελληνικής και της μητρικής μου γλώσσας άλλη δεν μου βγαίνει.
Απλά δεν μου βγαίνει. Ούτε Αγγλικά δεν μπορώ να μιλήσω.
Μέχρι να συνειδητοποιήσει από το τηλέφωνο τί του γίνεται, τα είχε “παίξει”.
Προφανώς ήταν κάτι που δεν το περίμενε και ο ίδιος ούτε μπορούσε να διανοηθεί ότι θα του απευθυνόταν κάποιος ως διευθυντή ενός μειονοτικού σχολείου στη μητρική του γλώσσα.
Στην αρχή σαν να προσπαθούσε απεγνωσμένα να με “συνετίσει” απαντώντας στην Τουρκική που εγώ ελάχιστα καταλαβαίνω. Μάταια όμως.
Κάποια στιγμή αφού είδε κι απόειδε, το γύρισε σε ελληνικά παρακάλια. “Σε παρακαλώ... και σε παρακαλώ...” Δεν κατάλαβα κι εγώ για τί ακριβώς παρακαλούσε. Απλώς παρακαλούσε. Να πάψω να τον “ξεφτιλίζω” προφανώς. Ίσως να ήταν δίπλα του κι άλλοι συνάδελφοι του και δεν ήθελε να τον ακούσουν να μιλάει στη μητρική του γλώσσα. Κοτζάμ πρόεδρος του Συλλόγου Αποφοίτων Ε.Π.Α.Θ. Ν. Ξάνθης ήταν για! Φαντάζεστε να το μάθαινε ο πρόξενος ή ο Μέτε τί κράξιμο θα έτρωγε;
Κάποια στιγμή, λοιπόν, το γύρισα κι εγώ στα Ελληνικά, ενημερώθηκα για το θέμα της μεταφοράς των μαθητών, χαιρέτησα κι έκλεισα.
Αμέσως μετά σχηματίζω το τηλέφωνο του Δ/ντή της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Ξάνθης, κ. Μάρκου Αναστασίου, για να διαμαρτυρηθώ για την απαράδεκτη αυτή κατάσταση στο σχολείο όπου θα φοιτούσε η κόρη μου, και να του προτείνω την πρόσληψη ενός βοηθού - διερμηνέα στην υπηρεσία του διευθυντή για τη διευκόλυνση της επικοινωνίας μας.
Και τί λέτε, φίλοι μου, ότι μου απάντησε ο κ. Προϊστάμενος.
Το πρώτο πράγμα που με ρώτησε ήταν γιατί δεν του μίλησα στα Ελληνικά του διευθυντή.
Κι εκεί, φυσικά, κατάλαβα αμέσως ότι η μητρική μας γλώσσα ενοχλεί πραγματικά κάποιους που μπαίνουν στην τάξη να κάνουν μάθημα σε παιδιά και θέλουν να λέγονται δάσκαλοι.
Τους παραδίδω στην κρίση σας και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.
Δείτε τώρα παρακάτω τί συμβαίνει σε ακόμα μεγαλύτερη κλίμακα, αυτό που ο πολιτικός απατεώνας Τσίπρας αποκαλεί “ευρωπαϊκό κράτος δικαίου”.
Για τη συνέχεια: http://adesmeuti-thrakis.blogspot.gr/2018/04/blog-post_43.html
Βάλε εκεί κάτι πιο γενικό και αφηρημένο και μην παίζεις με τη μνήμη μας.
Είναι πολύ επικίνδυνο να συνδέεις συγκεκριμένα πρόσωπα μ’ ένα τόσο ευαίσθητο θέμα, όπως η μητρική γλώσσα, και ξυπνάς μέσα μας εικόνες ντροπής και οργής του παρελθόντος.
Τώρα όμως το κακό έχει γίνει. Άλλη φορά να είστε λίγο πιο προσεκτικοί.
Αυτός ο γκριζομάλλης κύριος, λοιπόν, στα δεξιά της δεύτερης φωτογραφίας ήταν κάποτε δάσκαλος της μικρής μου κόρης.
Ήταν τότε που το μειονοτικό δημοτικό σχολείο του Προσηλίου είχε κλείσει και συγχωνευθεί με αυτό της Σμίνθης, λόγω του μικρού αριθμού των μαθητών του, και το παιδί έπρεπε να αλλάξει σχολείο.
Θα φοιτούσε, λοιπόν, στην Ε’ τάξη του νέου της σχολείου, ενώ η μετεγγραφή της είχε γίνει ήδη αυτόματα μαζί με τη μεταφορά του αρχείου.
Ήταν οι λίγες πρώτες μέρες που ακόμα δεν είχε διευθετηθεί το θέμα της μεταφοράς των μαθητών από και προς το σχολείο κι έπρεπε να επικοινωνήσω με τους υπευθύνους για να ενημερωθώ για το θέμα.
Από το σπίτι σχηματίζω τον αριθμό του σχολείου και κατά διαβολική σύμπτωση το σηκώνει ο ίδιος ο γκριζομάλλης διευθυντής για τον οποίο γίνεται λόγος.
Ενώ, λοιπόν, γνώριζα από πριν το ποιον και τη δράση του συγκεκριμένου εγκάθετου του ελληνικού δημοσίου που προΐστατο της συγκεκριμένης σχολικής μονάδας, το υποτίμησα το γεγονός και του απευθύνθηκα αυθόρμητα στη μητρική μου γλώσσα, την οποία ο εν λόγω κύριος τυχαίνει να καταλαβαίνει άπταιστα.
Ε, λοιπόν, μόνο “ξύλο” δεν έφαγα από το τηλέφωνο.
Εν τω μεταξύ εμένα πλην της Ελληνικής και της μητρικής μου γλώσσας άλλη δεν μου βγαίνει.
Απλά δεν μου βγαίνει. Ούτε Αγγλικά δεν μπορώ να μιλήσω.
Μέχρι να συνειδητοποιήσει από το τηλέφωνο τί του γίνεται, τα είχε “παίξει”.
Προφανώς ήταν κάτι που δεν το περίμενε και ο ίδιος ούτε μπορούσε να διανοηθεί ότι θα του απευθυνόταν κάποιος ως διευθυντή ενός μειονοτικού σχολείου στη μητρική του γλώσσα.
Στην αρχή σαν να προσπαθούσε απεγνωσμένα να με “συνετίσει” απαντώντας στην Τουρκική που εγώ ελάχιστα καταλαβαίνω. Μάταια όμως.
Κάποια στιγμή αφού είδε κι απόειδε, το γύρισε σε ελληνικά παρακάλια. “Σε παρακαλώ... και σε παρακαλώ...” Δεν κατάλαβα κι εγώ για τί ακριβώς παρακαλούσε. Απλώς παρακαλούσε. Να πάψω να τον “ξεφτιλίζω” προφανώς. Ίσως να ήταν δίπλα του κι άλλοι συνάδελφοι του και δεν ήθελε να τον ακούσουν να μιλάει στη μητρική του γλώσσα. Κοτζάμ πρόεδρος του Συλλόγου Αποφοίτων Ε.Π.Α.Θ. Ν. Ξάνθης ήταν για! Φαντάζεστε να το μάθαινε ο πρόξενος ή ο Μέτε τί κράξιμο θα έτρωγε;
Κάποια στιγμή, λοιπόν, το γύρισα κι εγώ στα Ελληνικά, ενημερώθηκα για το θέμα της μεταφοράς των μαθητών, χαιρέτησα κι έκλεισα.
Αμέσως μετά σχηματίζω το τηλέφωνο του Δ/ντή της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Ξάνθης, κ. Μάρκου Αναστασίου, για να διαμαρτυρηθώ για την απαράδεκτη αυτή κατάσταση στο σχολείο όπου θα φοιτούσε η κόρη μου, και να του προτείνω την πρόσληψη ενός βοηθού - διερμηνέα στην υπηρεσία του διευθυντή για τη διευκόλυνση της επικοινωνίας μας.
Και τί λέτε, φίλοι μου, ότι μου απάντησε ο κ. Προϊστάμενος.
Το πρώτο πράγμα που με ρώτησε ήταν γιατί δεν του μίλησα στα Ελληνικά του διευθυντή.
Κι εκεί, φυσικά, κατάλαβα αμέσως ότι η μητρική μας γλώσσα ενοχλεί πραγματικά κάποιους που μπαίνουν στην τάξη να κάνουν μάθημα σε παιδιά και θέλουν να λέγονται δάσκαλοι.
Τους παραδίδω στην κρίση σας και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.
Δείτε τώρα παρακάτω τί συμβαίνει σε ακόμα μεγαλύτερη κλίμακα, αυτό που ο πολιτικός απατεώνας Τσίπρας αποκαλεί “ευρωπαϊκό κράτος δικαίου”.
Για τη συνέχεια: http://adesmeuti-thrakis.blogspot.gr/2018/04/blog-post_43.html