Τις πρώτες ημέρες γράφτηκε για κάποιον ονόματι Селяйдин, μετά έγινε Северин και ύστερα ποιος ξέρει τί άλλο μπορεί να προκύψει.
Κάποιοι μπορεί να το πίστεψαν, οι περισσότεροι μάλλον δυσκολεύονται (τί κι αν σιωπούν;).
Λίγο αργότερα μάθαμε για την "εξαφάνιση" του Σαουδάραβα δημοσιογράφου Τζαμάλ Κασόγκι στην Τουρκία.
Παρόμοια τύχη είχαν και δεκάδες ή εκατοντάδες άλλοι δημοσιογράφοι και μη στο παρελθόν που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο είχαν γίνει ενοχλητικοί και "απειλητικοί" για το σύστημα ή κάποια υποσυστήματα του.
Ναι, αυτό το ωραίο "δημοκρατικό" μας σύστημα που πάντα βρίσκει "διεξόδους" όταν στριμωγμένο οδηγείται σε "αδιέξοδα" κι έχει καταντήσει η μεγαλύτερη ίσως μάστιγα που μαστίζει τις περισσότερες κοινωνίες του σύγχρονου κόσμου.
Δεν είναι δα και μικρό πράγμα να κατηγορεί κανείς το σύστημα ότι οι μισές σχεδόν (30% - 40%) ευρωπαϊκές επιδοτήσεις προς μια χώρα δαπανώνται για την εξαγορά και το λάδωμα μιας πολύ ιδιόμορφης κάστας ανθρώπων (δεν είναι απαραίτητο να είναι όλοι πολιτικοί), προκειμένου αυτή να "εξευρωπαϊστεί".
Αυτό είχε καταγγείλει (ή ετοιμαζόταν να κάνει) η Виктория Маринова.
Ο Северин Красимиров, βέβαια, που φέρεται να είναι ο δολοφόνος, είχε διαφορετική άποψη.
Βρήκαν, λέει, και γενετικό υλικό στον τόπο του εγκλήματος, οπότε και όλοι εμείς οι δύσπιστοι πολίτες θα πρέπει να τους πιστέψουμε.
Εκτός αυτού, φέρεται να έχει ομολογήσει ο ίδιος την αποτρόπαια πράξη του κι έτσι τα περί καταχρασμού και κακοδιαχείρισης ευρωπαϊκών κονδυλίων πρέπει να ξεχαστούν (για την ώρα τουλάχιστον).
Το μαύρο μπλουζάκι με τη στάμπα „Системата ни УБИВА“ (Το σύστημα μάς ΣΚΟΤΩΝΕΙ) που φαίνεται να έχουν "φορέσει" κάποιοι στην αδικοχαμένη δημοσιογράφο είναι μάλλον τυχαίο.
Αναμένω την πραγματογνωμοσύνη και το πόρισμα της έκθεσης από την Πιονγιάνγκ με μια κρυφή ελπίδα πως, έστω και την ύστατη στιγμή, θα προλάβουμε να επιβιβαστούμε στο τρένο για τον παράδεισο (όσοι εν πάση περιπτώσει πιστεύουν στην ύπαρξη του).