Δάσκαλοι (όπως λέμε ΕΠΑΘίτες)

(http://adesmeuti-thrakis.blogspot.gr/2018/03/blog-post_43.html)

Να σκάσω, τώρα, ή να μη σκάσω;
Ιδού ένα μεγάλο πρόβλημα που με ταλανίζει τις τελευταίες ώρες.
Δεν θέλουν, λέει, τα άσπονδα “συναδέλφια” μου της Ε.Π.Α.Θ. να πάνε σε κάποιο συνέδριο που θα πραγματοποιηθεί με θέμα τη μειονοτική εκπαίδευση.

Τους πείραξε, λέει, η πρόσκληση που ήταν πρόχειρη και όχι χρυσοτυπία.
Αν ήταν όμως για καμιά μάζωξη ή τραπέζωμα του γνωστού προξενείου, τότε θα έσπευδαν για κάποια θέση δίπλα στο “εκλεκτό” προσωπικό του ακόμα και μ’ ένα απλό τηλεφώνημα.

Δεν λέω, και τα άλλα “συναδέλφια” μου πιθανόν να έχουν δώσει αφορμές γι’ αυτή τη “νέα” κόντρα στο χώρο της εκπαίδευσης, που μόνο σκοπό έχει το καλό της κοινωνίας μας.
Τα πρώτα “συναδέλφια” μου όμως φαίνεται πως αυτό ακριβώς επιζητούσαν, την αφορμή, για να βγάλουν την ουρά τους απ’ έξω. Τους ξέρω – δεν τους ξέρω;

Τώρα, το τί είναι μειονότητα και ποιοι την αποτελούν, αυτό σηκώνει κάποια συζήτηση.
Αλίμονο αν δεχθούμε ότι μειονότητα είναι μόνο οι πτυχιούχοι της χουντικής Ε.Π.Α.Θ. και πως μόνο η δική τους άποψη (αν έχουν κάποια) πάνω στα ζητήματα της εκπαίδευσης πρέπει να λαμβάνεται υπόψη.

“Συναδέλφια”, καθίστε φρόνιμα, γιατί ο κόσμος μας έχει φτάσει στα όρια του και ποσώς τον ενδιαφέρουν οι μεταξύ σας καβγάδες και αντεγκλήσεις. Τουλάχιστον μην προκαλείτε τη νοημοσύνη των υπολοίπων.

Θα είχε πολλή πλάκα πάντως, αν μπορούσε να δηλώσει συμμετοχή και ο γράφων ως εισηγητής και μάλιστα στην τουρκική γλώσσα.

Ε, πρόεδρε της ΔΟΕ, το φαντάζεσαι;